Jest wiele sposobów, by powstały solidne fundamenty. Jednym z nich jest zastosowanie pali fundamentowych. Jednak nie jest to taka prosta metoda, jak mogłoby się wydawać – przede wszystkim trzeba tutaj dobrać odpowiednią technologię.
Czym są pale fundamentowe?
Pale fundamentowe to rodzaj fundamentów posadowionych głęboko i przekazujących obciążenie pośrednio. Ze względu na sposób pracy wyróżnia się trzy kategorie. Pale zawieszone to te, które przekazują obciążenie na grunt poprzez tarcie na pobocznicy, pale stojące robią to przez stopę, natomiast pale normalne łączą oba sposoby przekazywania obciążenia.
Jak można się dowiedzieć na keller.com.pl/78-technologie/101-pale, pale fundamentowe dzieli się też ze względu na technologię zastosowaną do ich powstania. Przyjrzyjmy się zatem bliżej ich poszczególnym typom.
Pale przemieszczeniowe FDP
Pale tego rodzaju wykonywane są za pomocą specjalnie skonstruowanego świdra, który wkręca się w ośrodek gruntowy, co powoduje jego dogęszczenie w obrębie pobocznicy pala. Kiedy osiągnie się planowaną głębokość, świder jest podnoszony, a przy tym przez otwór w jego trzonie podaje się betonową mieszankę. Następnie można wprowadzić zbrojenie stalowym profilem lub koszem.
Zastosowanie tej metody ma swoje zalety, tego nie można zakwestionować. Dzięki pomiarowi momentu siły i braku urobku wynoszonego podczas formowania pala na powierzchnię, to rozwiązanie daje nam pewność, że pal osadzany jest na optymalnej rzędnej.
Pale FDP stosuje się, aby wzmacniać podłoże gruntowe pod fundamenty kubaturowych obiektów, a także do tworzenia fundamentów pod ekrany akustyczne oraz obudowy ścian wykopu lub stałego elementu fundamentu. Wykorzystuje się je również w budownictwie drogowo-mostowym, ponieważ pomagają podnieść współczynniki stateczności globalnej podłoża oraz redukują wartość osiadań.
Pale SDP
Te pale wykonuje się za pomocą palownicy, urządzenia, które łączy jednoczesne działanie momentu obrotowego i siły wciskającej, co pozwala na pogrążanie świdra w podłoże gruntowe. Jego głowica przemieszczeniowa skonstruowana jest w taki sposób, aby rozpychać grunt na boki, dzięki czemu nie ma potrzeby transportowania urobku na powierzchnię.
W tym czasie podłoże jest dogęszczane. Gdy świder pogrąża się w gruncie, wnętrze rury zostaje wypełnione betonem. Równocześnie utrzymywane jest lekkie nadciśnienie, by zapobiec przedostawaniu się wody i gruntu do wnętrza świdra. Kiedy już uda się osiągnąć odpowiednią głębokość albo zakładany opór pogrążania świdra, podciąga się go i betonuje pod ciśnieniem trzon pala. Teraz pozostaje już tylko wcisnąć lub wwibrować zbrojenie, co trzeba oczywiście zrobić zaraz po wykonaniu pala, dopóki beton jest świeży.
Pale VDP
Ta metoda polega na wwibrowaniu stalowej rury ze szczelną zamykaną podstawą w grunt na daną głębokość. Podczas tej operacji grunt jest rozpychany na boki, co przyczynia się do dogęszczenia podłoża pod podstawą pala oraz wzdłuż jego pobocznicy. Następnie rurę wyciąga się, przez otwieraną podczas jej podciągania podstawę wlewa się beton i w ten sposób formuje się pal. Przy tej metodzie stosuje się wibratory nasadowe lub przelotowe. Te ostatnie pozwalają na wykonanie pali właściwie o dowolnej długości.
Zarówno pale SDP jak i VDP charakteryzują się bardzo dużą nośnością, szybkim montażem zbrojenia oraz niskim zużyciem betonu, jeśli porównać je z innymi technologiami wykonywania pali.
Pale wiercone CFA
Pale wiercone CFA powstają w ten sposób, że usuwa się grunt (dzięki zastosowaniu świdra ciągłego), a powstałą przestrzeń wypełnia się betonową mieszanką. Podczas tych prac grunt zostaje częściowo rozparty na bok, co ma korzystny wpływ na nośność pali.
Ta technika pozwala stosować to rozwiązanie nawet w bardziej zwięzłych gruntach, w przypadku których nie sprawdziłyby się pale FDP. Głębokość ich posadowienia zależy od różnych czynników, w tym od parametrów gruntu i warunków, w jakich później stwardniałe pale będą pracować, może ona jednak przekraczać nawet 20 m.
